eleştir baby

tek işi insanları elşetirmek olan insanlar var. eleştireyim, hepsiyle dalga geçeyim. bazen ben de öyle oluyorum biliyorum.
ama mesela geçen gün gazetede gördüm; hatun kişi, çocuklarına annecim diye seslenen annelere sinir oluyormuş. ol. sonra böyle sırf muhalefet olmak için söylenmiş sözler var. gayet normal şeyleri bile eleştirip insanlara kendilerini kötü hissettime çabası, ben ince fikir insanıyım derdi..
bu insanlar eleştirdikleri kadar varlar. ötesine sahip değiller. yazık.

bir de kaç zamandır içime oturan bir mesele var. benim uzun yıllar önce karar verip uygulamaya başladığım bir durum var. zaman zaman zorlanıp, kendimce çözümler üretiyorum. sonuç yine aynı fakat adı farklı oluyor. benim bu adı farklı olan duruma yöneldiğimi gören bir arkadaşım, muhtemelen kendi cesareti olmadığından bu işe kalkışacak, benim bu yönelişlerimden resmen zevk alıyor. öyle bir zafer edasıyla yükleniyor ki bana. "hani öyle böyle yapıyordun ne oldu?" aynı kapıya çıktğını söylediğimde aldığım cevap; "hadi hadi hehe". bunu bir kere yaptı, geçen gün yine tekrarladı. böyle yapacağını bildiğimden tavrım konusunda prova yapmıştım amma velakin sinirden yine kendimi savundum. halbuki savunmak yenilgiyi kabul etmektir, öyle değil mi? ben hatalı birşey yaptığımı düşünmüyorum ki.. kaldı ki o hiç yapmıyor! kendisinin yapamamasının telafisi bana yüklenmek midir? sadece kendini iyi hissediyor. oh mim bile beceremedi. zaten o kadar da gerekli değil.

işte ben bu tip insanların çevremde olmasından çok rahatsız oluyorum. iyi niyetten yoksun zavallı biçareler..