stay in my feysbuk list, but get out of my life

çok kafam karışıyor çocuklar. bazı insanları anlamakta güçlük çekiyorum. hani bazen nerdeyse sorasım geliyor neden böyle davrandıklarını. kinaye değil, gerçekten merak..

bazı insanların benimle olan ilişkilerini sadece internet üzerinden sağlamak istediklerini görüyorum. ihtiyaç olursa diye cepte tutma diyelim.

bu insanlar beni facebookta ilk bulduklarında sevinç nidaları atan, özledim diye viyaklayan insanlar. böyle bir insana ne dersiniz? ben görüşelim o halde diyorum. amanııııın bin dereden bin su geliyor. hep mi yoğunsunuz şekerim. feysbuka ne ara giriyonuz? o zilyon küsür fotoyu ne ara ekliyonuz?

sırf bu yüzden feysbuk listemde ayıklama yapacağım. çok şükür şimdi yakın dostlarım var. gel zordayım dediğimde sorgusuz koşarak gelecek insanlar var. önceden daha da çok var sanardım, yanılmışım. hepsi fasa fiso.

ben de yapıyorumdur eminim görüşmek isteyip de aramamazlık.. dünya meşgalesine dalmış gidiyoruz. ama özledim diye viyaklayıp görüşme taleplerini geri çevirmem, davet edilirsem icabet ederim.

düşünüyorum bazen ben de mi problem diye ama yok.. eski arkadaşlıklar bittiyse yeniden kaynamıyor. zaten adam gibi bir dostluk olsa bitmezdi öyle değil mi?

bir de bir arkadaşım var ki, birbirimizi arayana kadar kabız oluyoruz. aradığımızda da sen gelmedin ben gelmem, ben gelmiştim sıra sende kavgasından görüşme planı ayarlayamıyoruz. geldi gittiye baktığımıza göre bu arkadaşlık da kelek çıktı. di mi?

hele bir arkadaşım var ki; tam bir facia. benimle ilk tanıştığında hemen telefonumu istedi. onun eforlarıyla biz görüşmeye başladık. ben yine yabaniyim tabi, o uğraşıyor. en sonunda samimiyeti yakaladık zannederken ipler koptu. ben bu kadar naza gelemem arkadaş. lisede miyiz ayol.

neyse dostum arkadaşlarımla ilgili münasebetlerim anlatmakla bitmez. yıllarca adam gibi bir arkadaşım olmadı. neyseki şimdi süper hüper arkadaşlarım var. nazara geleceğiz diye korkuyorum, o kadar süperler.