nerde kaldın ikibinonbir?

bu aralar küçük işleri yavaş yavaş yaparak uzun vadede neler kazanacağımı düşünüp duruyorum. okuduğum her kitap, blog bunu anlatıyor sanki..

hergün azıcık kitap okusam bir-iki ada bir kitap biter. ya da hergün bir dilim ekmek az yesem yılda bilmem kaç kalori eksik beslenmiş olurum. belki de kilo veririm. her gün bi iki satır yazı yazsam yıl sonuna defterler dolar. hergün 10 mekik çeksem fit olurum (olur muyum) neyse..

bu düsturu yıllardır bilirim de uygulamam. çünkü ben son dakika yumurta kapıya sıkışınca insanıyım. çok yanlış biliyorum. hz. muhammed azar azar olup devamlı yapılan ibadeti tavsiye ediyor. elbette iyi bir şeyi hayatın her anına yaymak lazım. yapamıyorum ama yapacağım. hadi yeni yıl kararı olsun bu. ho ho ho yeni yıl kararım oldu. hadi 2011 bana irade ver de devam edebileyim.

2011 senden barış istiyorum. 2011 senden çok şey bekliyorum bak beni utandırma. hadi göreyim seni 2010'dan daha güzel ol.

işte böyle de bir geyik var. 2011 bize bıdı bıdı ver. allah'tan iste ne isteyeceksen hey ademoğlu!

Why the long face tony?

Bazen blog olayını çok saçma buluyorum. Yazacaksam cihana faydam dokunsun diyerek mesaj kaygili yazılar yazıyorum, öyle yazılar ki ben bile sıkılıyorum okurken..
Bugünlerde size çok mesajlar verebilirim. Çok doluyum, aklım yani, kalbim vs.
Ama hiç canım istemiyor. İnsan icine çıkıp iki laf edecek halim yok. Aynen öyle. Birazdan her buhranda olan hemcinsimin yaptıgı gibi kendimi turk kuaförlerine emanet edeceğim. Faydası olur mü göreceğiz. Ama geç kaldık ben sana soyliyim.

man-da-li-na 4 heceli, hazır pakette tek tek dilimli

geçen yıl 2 kasım'da şunu yazmışım: http://webmekteb.blogspot.com/2009/11/huy.html

bugün de aynı mandalina olayını düşündüm yeminlen. bu bir tesadüf olamaz. mandalina bana ne demek istiyor? herşeyin bir sebebi var. demek ki allah bunu düşünmemi istiyor. belki de mandalinayı çifter çifter yemek hayatımda bir dönüm noktası olacak. belki ha belki?!

bu kadar da geyik ötesi olunmaz. ilham çoktan gitmiş belli.

naber ilhami? nereye la daha karpuz..

minicik bir yamukla dünyaları yıkarım. yıkarım da kimseye belli etmem. içimde kös kös otururum. bu köslükten nazımın en çok geçtikleri nasiplerini alırlar. bağırış yakarış çıldırış.

vakitsizlikten içim sıkılır. sonra herşey süt liman olur. vakitler bana koşar. bu sefer de ben yayarım. bu blog da zaten bu yayışlarla doluyor. yapacak iş yok, hadi blog yazalım. aslında yapacak iş çok, harekete geçiş yok.

sanki ilham geldi gelecek. böyle bir his var içimde. cümleleri ben değil de bir başkası kuruyor sanki. hani öyle cümleler ki, dönüp baktığımda bunları yazan da kim diyeceğim. daha bir cümleyi bitirmeden ötekini söylemeye başlıyor, ben yazmaya yetişemiyorum. ilham böyle birşey olsa gerek. ilham denince aklıma hep eski komşumuzun ilhami adındaki damadı gelir. neyse ilham burda bitti. gerisi gelmiyor üzgünüm.

he ilham diyor ki; ben gelirim gelmesine de yazan eleman boş olunca benim varlığım pek belli olmuyor.

o zaman gelmeden önce haber ver de kitap filan okuyayım.

belki bir yorum yazan, ziyaret eden bir hemşerim olsa ilham hep gelir.

hayalim üç kelime, o da şöyle;

nasıl bir tarzda blog yazmak istediğime karar verene kadar yıllar geçecek. aslında yemek blogcusu olmak benim yapıma ters arkadaş. ben ki yıllarca böyle şeylerle dalga geçmiş insan, yıllardır yemek blogu yazıyorum. sanırsın ki gurmeyim. dergilere poz vermeler, ben zaten hamurlarla oynamaya hep bayılırdımlar, mutfak benim için bir terapidir, sevdiklerimle yaptıklarımı paylaşmak beni benden alıyordurlar falanlar filanlar. yok arkadaş yok. yemek blogu yazmanın tek bir sebebi olabilir, o da şöyle; evli, mutlu, becerikli. başka bir izahı yok, gösteriş gösteriş gösteriş.
ben bu gel gitler içinde bocalarken dergide gördüğüm bir röportajım hemen havamı değiştiriyor. beceriklisin sen kızım, insanlar senden bunları öğrenmeli, millet bilgiye aç. sonra biri geliyor, blogun sayesinde bütün ramazan şahane yemekler yedik bik bik. obaa yaz kızım yaz. akşam ne yedin onu da yaz. misafire kaç çeşidi iki dakkada çıkardın onu da yaz.

stay in my feysbuk list, but get out of my life

çok kafam karışıyor çocuklar. bazı insanları anlamakta güçlük çekiyorum. hani bazen nerdeyse sorasım geliyor neden böyle davrandıklarını. kinaye değil, gerçekten merak..

bazı insanların benimle olan ilişkilerini sadece internet üzerinden sağlamak istediklerini görüyorum. ihtiyaç olursa diye cepte tutma diyelim.

bu insanlar beni facebookta ilk bulduklarında sevinç nidaları atan, özledim diye viyaklayan insanlar. böyle bir insana ne dersiniz? ben görüşelim o halde diyorum. amanııııın bin dereden bin su geliyor. hep mi yoğunsunuz şekerim. feysbuka ne ara giriyonuz? o zilyon küsür fotoyu ne ara ekliyonuz?

sırf bu yüzden feysbuk listemde ayıklama yapacağım. çok şükür şimdi yakın dostlarım var. gel zordayım dediğimde sorgusuz koşarak gelecek insanlar var. önceden daha da çok var sanardım, yanılmışım. hepsi fasa fiso.

ben de yapıyorumdur eminim görüşmek isteyip de aramamazlık.. dünya meşgalesine dalmış gidiyoruz. ama özledim diye viyaklayıp görüşme taleplerini geri çevirmem, davet edilirsem icabet ederim.

düşünüyorum bazen ben de mi problem diye ama yok.. eski arkadaşlıklar bittiyse yeniden kaynamıyor. zaten adam gibi bir dostluk olsa bitmezdi öyle değil mi?

bir de bir arkadaşım var ki, birbirimizi arayana kadar kabız oluyoruz. aradığımızda da sen gelmedin ben gelmem, ben gelmiştim sıra sende kavgasından görüşme planı ayarlayamıyoruz. geldi gittiye baktığımıza göre bu arkadaşlık da kelek çıktı. di mi?

hele bir arkadaşım var ki; tam bir facia. benimle ilk tanıştığında hemen telefonumu istedi. onun eforlarıyla biz görüşmeye başladık. ben yine yabaniyim tabi, o uğraşıyor. en sonunda samimiyeti yakaladık zannederken ipler koptu. ben bu kadar naza gelemem arkadaş. lisede miyiz ayol.

neyse dostum arkadaşlarımla ilgili münasebetlerim anlatmakla bitmez. yıllarca adam gibi bir arkadaşım olmadı. neyseki şimdi süper hüper arkadaşlarım var. nazara geleceğiz diye korkuyorum, o kadar süperler.

Sosyal medya insaniyim, oyleyse varim.

Su benim yazdigim tarzda blog yazmak kadar sacma bir olay daha varsa o da ihlsozluktur. Bence beni tanimiyorsaniz hic bu blogu okuyup da vakit kaybetmeyin. Butun sosyal medya hesaplarimi kapatasim geliyor bazen. Cekindigim nokta hicbir zaman "ya tekrar yazmak istersem" olmuyor, "ya milleti takip edemezsem" oluyor. Of keske su sosyal medyadan hic kimsenin baskisi olmadan, kendi arzumla kopmayi basarabilsem. Deli gibi kitap okusam...

you make me sad, you know?

bazı insanlar vardır; kimse onu üzemez derler onlar için.. ya da hiçbirşey onu üzemez, kimsenin onu üzmesine izin vermez vs.

şimdi bu izin vermeme durumu nasıl oluyor? vakur bir duruşla veya herkesin istediğini yaparak kimseye kötü birşey söyletmeme mi yoksa, kim ne derse desin umursamamak mı?

yöntem ne olursa olsun, ben üçünde de çuvallıyorum. ne herkesin istediğini yapıyorum, ne vakur bir duruşla saygı uyandırıyorum, ne de söylenenleri takmamazlık ediyorum...

bunlardan en kolayı herkesin istediğini yapmak oluyor bazen. dışardan bakıldığında hiç de öyle aciz bir insan gibi görünmesem de ufak işlerde bazıları ne derse onu yapıyorum. şu rengi al, tamam, şunu giy tamam, şuraya git tamam. çünkü tamam demezsem karşımdaki üzülecek. üzülünce beni üzecek. en iyisi kendi kararımı uygulayamamaktan dolayı az da olsa üzülmek. karşımdaki mutlu olunca zaten bir şekilde verdiğim kararın en iyisi olduğuna beni ikna edip içimi rahatlatıyor zaten. çok saçma değil mi? bu olmaz, ben kendi kararlarımla mutluyum no : 1

vakur duruş. bu yok.

takmamak. bunu yapıcam artık. karşımdaki ufak birşey söylemiş olabilir, o unuttu gitti. neden benim günüm, gecem mahvoluyor? o farkında mı? hayır.. takmıyoruz no : 2

eleştir baby

tek işi insanları elşetirmek olan insanlar var. eleştireyim, hepsiyle dalga geçeyim. bazen ben de öyle oluyorum biliyorum.
ama mesela geçen gün gazetede gördüm; hatun kişi, çocuklarına annecim diye seslenen annelere sinir oluyormuş. ol. sonra böyle sırf muhalefet olmak için söylenmiş sözler var. gayet normal şeyleri bile eleştirip insanlara kendilerini kötü hissettime çabası, ben ince fikir insanıyım derdi..
bu insanlar eleştirdikleri kadar varlar. ötesine sahip değiller. yazık.

bir de kaç zamandır içime oturan bir mesele var. benim uzun yıllar önce karar verip uygulamaya başladığım bir durum var. zaman zaman zorlanıp, kendimce çözümler üretiyorum. sonuç yine aynı fakat adı farklı oluyor. benim bu adı farklı olan duruma yöneldiğimi gören bir arkadaşım, muhtemelen kendi cesareti olmadığından bu işe kalkışacak, benim bu yönelişlerimden resmen zevk alıyor. öyle bir zafer edasıyla yükleniyor ki bana. "hani öyle böyle yapıyordun ne oldu?" aynı kapıya çıktğını söylediğimde aldığım cevap; "hadi hadi hehe". bunu bir kere yaptı, geçen gün yine tekrarladı. böyle yapacağını bildiğimden tavrım konusunda prova yapmıştım amma velakin sinirden yine kendimi savundum. halbuki savunmak yenilgiyi kabul etmektir, öyle değil mi? ben hatalı birşey yaptığımı düşünmüyorum ki.. kaldı ki o hiç yapmıyor! kendisinin yapamamasının telafisi bana yüklenmek midir? sadece kendini iyi hissediyor. oh mim bile beceremedi. zaten o kadar da gerekli değil.

işte ben bu tip insanların çevremde olmasından çok rahatsız oluyorum. iyi niyetten yoksun zavallı biçareler..

napalım yani

hayatta yaptığım hiçbirşeyden pişman değilim geyiğini yapan insanlara gıcık oluyorum. ne oldu, çok mu güçlü göründün bu lafı sarfedince? ben pişman oldum. bunu söylemekten neden çekinir insanlar anlamam.
söylediğim bazı laflara, işlediğim günahlara vs. hep pişman oldum. insanız ve hata yapabiliriz öyle değil mi? bu "hiç pişman değilim" tribi hiç hata yapmadığını ispatlamaya çalışma çabası oluyor sadece. bu olsa olsa gamsızlığın göstergesi olur. dünya kadar günah işliyorsun ve pişmanlık yok. allah ıslah etsin ne diyeyim..

biri zamanında bu saçma ama delikanlı gibi görünen lafı etmiş, önüne gelen kopyalıyor. kimse üzerinde düşünmüyor ne dediğinin. maksat "cool" görünmek olsun. şimdi sanayi demirci olsa cool değil kul olalım fln derdi kesin. eheh.

tidy up

bir insan tertipsiz, dağınık biriyse direk ondan soğuyorum. bazı insanlar kaos içinde yaşıyor resmen. her sabah darmadağın bir odada uyanmak sonra karmakarışık çekmecelerden giyeceğin şeyi bulmak.. adamların yaşam tarzı bu. hiç gelemiyorum böyle şeylere.
bir oda dağınıksa ben o odada oturamam, uyuyamam, film izleyemem. ya o odayı terk edeceğim ya da toplayacağım.
bunları çok çok düzenli bir insan olduğum için söylemiyorum. ama insanların nasıl dağınık olduklarını gördükçe, benim ne kadar düzenli olduğumu anlıyorum.

zero

geçen gün trafikte yaptığım bir hata yüzünden elemanın teki bana sıfır verdi. ha böyle eliyle sıfır yaptı. belki bambaşka bir anlamı vardır ama ben sıfır aldığıma yordum. ben de ona sıfır verdim, nezaketsiz sabırsız tavrı yüzünden. ama içimden verdim sıfırı.
sıfır! gazla!

deneme asla.

insan normal hayatında yemek blogu yazarı olunca zaman zaman kendi üzerinde denemeler yapabiliyor. hüsranla sonuçlanan bu denemelerimden birini az önce yedim. yedim çünkü açtım. yarısı hala bekliyor birazdan sabahki çay kalıntılarına ve yumurta kabuklarına kavuşacak.
bu denememizin konusu "hadi elimizdeki basit malzemelerle afili bir salata yapalım" dı. ama olmadıydı. neyse en azından olmadığınu öğrenmiş olduk. sağlık olsun.

hani

hayatım hep birşeyleri yapmayı beklemekle geçecek.
hedefler, başarılar hani nerde?
geçenlerde yaşadığım bir hikayeyi kaleme aldım. aslında soruları cevapladım diyelim.
anam ben onu yaşamamış olsam ve kalkıp başkasından dinlesem, derim ki ne de idealist bir genç bıdı bıdı.
tamam ideallere ulaşmışım, başarmışım. ama orda bitmiş. ulaşmasam da olurmuş, kendimde farklı hiçbir şey hissetmiyorum.
geçenlerde yine bir projeye başladım. yarım kaldı tabi ki. hergün karar verdiğim şeyi yapacaktım. diyet fln değil. öyle basit değil. ufkumu açmak adına karar verdiğim birşeydi. tamam biraz yaptım ama sıkıldım. ufkum da açılmadı. kalkıp herkese anlatmak isteyeceğim birşey de değil.
hiçbir ilgi alanım yok ne acı. hiçbir uzmanlık alanım da yok. tvde yarışmamsı birşey var. uzmanlık alanına göre sorular soruyorlar. düşündüm la benim uzmanlık alanım ne? hiçbir şey! ilgi alanlarım var ok, ama herşeyden biraz. yarım yarım. adam gibi üzerine eğilip de içselleştirdiğim birşey yok. bu dünyaya getiriliş amacım adına bile bir yol katetmemişim.
yazmak istiyorum. hergün yazmak. yazmayı öğrenmek, kendimi ifade edebilmeyi geliştirmek istiyorum. aylar sonra bakınca ne kadr basit yazmışım diyebileyim. kafamı toparlamalıyım, çok dağıldım.

aynı

bir yoğunluk muhabbetidir gidiyor.
herkes yoğunluktan ölüyor. hep şikayet hep şikayet.
ben hiç yoğun değilim mesela ne güzel.
yoğun değilim ama ajandam hep dolu. bazen boş böyle bir garip.

save me

ne kadar da içimden geçen sözler..

rabbim beni al kurtar. bu sokaklardan, bu caddelerden, belediye otobuslerinden, luks otomobillerden, alisveris merkezlerinden, magaza vitrinlerinden, gosterip de vermeyen kapitalizmden beni al. bir yere varmayan bu yollardan ayaklarimi al, ellerimi tanit bana. gozlerim nereye bakiyor, gozlerimi al kurtar. doldurdum hata payini. yanlislarim dogrularimi goturdu. elde kalmadi bir sey. goremedim akip gideni. tutamadim. bir mana bulamadim hicbir seyde. bocaladim hayallerde. gencim, dunya benim saniyorum. gencim, dunyayla bas edebilirim saniyorum. aldaniyorum. haddimi bildir bana.

stop war movies

amerika muslim terrorist'li filmler çekmekten ne zaman bıkacak? hep aynı hikaye. uçak patlar, masum canlar ölür. süper güç amerika birlik beraberlik içinde hepsini yener. bütün bunları genelde bir tek fbi ajanı başarır. adaletsizce karar veren kumandanlara, başkanlara karşı çıkar, sonra teröristlerle konuşur halleşir. bırakın artık ya. müslümanların terörist olduğuna filmlerle bizi inandırmaya çalışmayın. değiliz kardeşim. hangi müslüman tekbir getirerek masum insanlarla beraber kendi canına kıyar? ne yani onun ölmesiyle çözüldü mü herşey? müslümanlar bu kadar salak değil.

al bunu listen america http://fizy.com/s/128wb5

1350

bu dandakoloji blogum 2008 yılında bin üç yüz elli tekil ziyaretçi almış. düşünebiliyor musunuz? 1 350! 2009 yılında da 63! hayır yani ne oldu da beni terkettiniz?
17 nisandan beri kimse gelmemiş.
ben buraların tozunu dumana katardım da halim yok.
eski günleri yad edeceğiz artık.
ama çok enteresan değil mi? hiç reklamını yapmadığım blog 130 ziyaretçi alıyor. efsane miyim neyim.