insan olarak çok garibiz. başkası tarafından bize yapıldığında kızdığımız ama sürekli bizim de başkalarına yaptığımız hatalar var.
güzel bir duruma biz sahip olmasak bile ona sahip olanları tanıdığımızı anlatarak bile övünebiliyoruz. güzel bir insanı tanıyor olmak bizi de güzel yapıyor zannediyoruz. başkalarının güzelliklerinden kendimize de pay çıkarmaya uğraşıyoruz, onların başarısıyla popülerlik yarışına giriyoruz. düşündüğüm zaman bu tarz övünmelerden hoşlanmadığımı zannediyorum ama bir bakıyorum ucundan da olsa belli etmişim yakınında olduğumu o kişinin konuşmalarım arasında. insanları kendimize özendirmeye mi çalışıyoruz? hepimiz hayır deriz buna ama hepimizin amacı etraf bize süper desin. kimse kusurumuzu görmesin. tamam kusur görünmesin ama kimse beni süper bilmek zorunda değil. bence etrafında süper olduğunu düşünenlerin sayısıyla senin ayağının takılmasını isteyenlerin sayısı doğru orantılı.
nasıl bir yapımız var anlamıyorum. övülmeye aşık olmuşuz. yüzüme karşı övülmekten hoşlanmam aslında ama içten içe bir yanım sevinir. bir arkadaş gurubum var mesela. içlerinde istemeden de olsa çok ilgi odağı oluyorum. yaşları benden büyük olduğu için bu durumdan rahatsızım, bitsin istiyorum. ama neden benim ilgi odağı olduğum meselede bir başkası ilgi odağı olduğu zaman benim de o konuda bilgili olduğumu göstermek için çabalıyorum. bırak o en bilgili bilinsin ne farkeder... onu daha çok sevseler hayatımda ne değişir. bilgili olduğum konu bana kalsın.
ama dediğim gibi güzel durumlardan kendi payımıza da birşeyler çıkarıp sunmayı öyle seviyoruz ki. birisine bir konu hakkında tavsiyede bulunduk diyelim, o kişi de tavsiyemize uyarak başarılı oldu. istiyoruz ki o kişi tavsiyeyi bizden aldığını heryerde söylesin. başarının yarısını üstlenelim istiyoruz. o kişi bizden bahsetmezse kısaca "e ben demiştim" diyoruz. yani ben demesem o hiçti, ben dedim de başardı. başarmak bu kadar kolaysa sen başarsaydın başardığı şeyi. nasıl bir insanım anlayamıyorum. hem karşımdaki bana teşekkür etsin, adımı anmadan geçmesin diyorum hem de fazla teşekkür edildi mi sıklıyorum.
bazen bir konuda en iyiysem iyi olduğum için utanıyorum. o önemli bir başarı değil kolay diyorum ama insanlar buna inansın istemiyorum. kendi bildikleri gibi zoru başardığımı düşünsünler. yüzüme söylemeseler de içlerinden süper olduğumu düşünsünler.
hiç kimse ben böyle düşünmem demesin. herkes gerçekten başarılı olduğunu düşündüğü konuda herkes tarafından başarılı bulunmak, en iyi olarak bilinmek ister. sizden başarısız olduğu halde kendini satmayı becererek sizden iyi görünenleri görünce sinir olmuyor musunuz? ne ki ben de yaparım demiyor musunuz? gitar çaldığım yıllarda bunu çok yaşamıştım. aslında kendi başımayken çok güzel çalıp söylüyordum. ama başkalarının yanında utandığım için hiç çalamıyordum. birgün bi arkadaşım bizim evde ben çalmayınca gitarı alıp çaldı ve söyledi. o kadar berbattı ki. ama medeni cesaretinden ve kimsenin gitardan anlamamasından dolayı herkes alkışladı. süper çalıyor dediler. öylece kalakaldım. ben daha iyi bilirdim diyemedim. demek için alıp çalmak gerekirdi, cesaretim olmadığı için kaybettim. kaybetmek önemli mi? hayır. sadece bildiğim halde bilmiyormuş gibi davranmama kızıyorum. hadi çal dedikleri zaman ısrar etmesinler diye bilmediğimi söylememe kızıyorum.
