evimizin karşısında bir ilkokul var. evimizin karşısında dediysem aslında arada 2 büyükçe arsa ve bir cadde var. aslında çok uzak ama biz görebildiğimiz ve duyabildiğimiz için yakın sanıyoruz. bu okulun teneffüs zili çalar çalmaz merdivenlerden aşağı patır patır çocuklar dökülüyor. kapısında mı bekliyorsunuz okulun yau! gören de bu çocukları çok önemli bi işe yetişmek için koşuyor zanneder. neye koşuyorlar? koşmaya.. bahçede tek yaptıkları şey deli danalar gibi ordan oraya koşmak. ne işe yarıyor belli değil. topluluk psikolojidi midir nedir anlamadım.. biri koşuyor ya öteki de koşacak. birbirlerini yakalayacaklar. ne gerek var pardon, amaç ne?? ne sen kaç ne de o yakalasın. ne zorunuz var yani anlamıyorum.
zillerden biri 2:45'de çalıyor. yarın o vakit balkona çıkıp bu komediyi videoya kaydetmeye çalışacağım. karınca gibiler çok komik, bidi bidi..
bir de müdür beyin hafta basında ve sonunda konuşmaları oluyor. allah'ım bu ne agresiflik! çıkıp pencereden bağıracağım bi gün döv de şunlardan birini rahatla diye. ama yok o adama bi tane yetmez.. hödö hödö hödö. gücün çocuklara yetiyo di mi.
