28 Kasım 2008 Cuma

*?&%$!!!!!

çarşamba günü rus'a mail attım. cevap yok herzamanki gibi.. zaten dün ve bugün şükran günü tatiline girdiler. postaneyi aradım gelmemiş kitabım. zaten artık geleceğine sair hiçbir umudum yok, kayboldu kesin yolda. bu kadar uzun sürmesi çok garip. fedexle tekrar göndermelerini istedim. salı günü cevap gelmezse artık dekana başvuruyorum..

bu aralar kafam herşeye bozuluyor. sadece bu aralar değil aslında uzun zamandır. geçen yine birsürü şeye sinirlendim. hiçbirini içime de atmadım. sadece dua ettim. konuşmak hiçbirşeyi değiştirmiyor bazen. kime neyi şikayet edeyim? benim gücüm yetmiyor karşımdakini değiştirmeye, ama allah'ın yeter.. sinirlendiğim birisi hakkında konuşmamak için kendime şöyle bir telkin yöntemi buldum; 1. diyelim ki o kişiyi benden çok seven birisine anlattım, o kişi direk savunmaya geçecek ve ben sadece şikayet ettiğimle kalacağım. ne o kişi sinir olduğum insanı değiştirecek ne de ben. anlattığım kişi de bana sinir olacak, haksız olduğumu düşünerek. 2. o kişiyi sadece bilen, benden daha az seven birisine anlatsam, bana hak verse bile o kişi hakkında o da kötü düşünmeye başlayacak. bir insanın başka bir insana sinir olmasına sebep olmak ne kadar kötü.. 3. olayla hiçbir alakası olmayan, kişileri tanımayan birine anlatsam. zaten bana bir faydası dokunamaz. bana fayda sadece beni teskin ederek verilebilir. bunu yapacak kişilerin de ne şekilde beni rahatlatacaklarını biliyorum zaten. onlara söylemeden kendi içimde düşünüp, allah'a sığındım. bazı abuk subuk düşünceli insanlara akıl vermesi için dua ettim. varsa bende eksiklik bana da akıl fikir. dün ne okuduysam, ne dinlediysem hep dua ve insanlarla güzel iletişimle ilgiliydi. ben zaten kendi kendime telkinlerde bulunmuştum, yazılar üstüne bal kaymak oldu. hala dua ediyorum, ettiğim tövbeyi bozmamak için, bozacak kadar sinirlenmemek için. ama yani bazı insanlar da dayak istiyor resmen. o kadar kızıyorum ki, yüzlerine anlatacak cesaretim olsaydı..
annem babam ne kadar güzel öğretmiş bazı şeyleri bana.. bu şeyleri öğrenemeden yaşayan insanlarla karşılaşınca anlıyorum değerini. onların da kafalarına dank etsin diye dua ediyorum..